Ανάγκη ισοτιμίας με την Ευρώπη

[inline:ms.jpg]
Oσο υπήρχε Eλληνισµός, ακόµα και σκλάßος, φτωχός, εξουθενωµένος, υπήρχε αντίλογος στη Δύση ένσαρκος ιστορικά. O αντίλογος εξέλιπε, ο Eλληνισµός τέλειωσε. Σήµερα πιστοποιούµε το «ανεπαισθήτως» συντελεσµένο ιστορικό του τέλος. Eχει πάψει να είναι ζωντανό (δηλαδή κοινωνικά – θεσµικά λειτουργικό) κάθε στοιχείο ελληνικής ιδιαιτερότητας, κάθε ίχνος δυναµικής αντιπρότασης τώρα που καταρρέει, µε παγκοσµιοποιηµένο πάταγο, το εκθαµßωτικό «παράδειγµα» της δυτικής Nεωτερικότητας: τα οράµατα του Διαφωτισµού, τα ηδονιστικά προτάγµατα της φυσιοκρατίας.

Oι Eλληνώνυµοι του ßαλκανικού Nότου ßυθιζόµαστε, από χρόνο σε χρόνο, όλο και πιο ßαθιά σε κατάδηλη (µέχρις αναπηρίας) αγλωσσία, σε αυτοκτονική παραίτηση από κάθε επιδίωξη κοινής λογικής, σε αχαλίνωτο εγωκεντρισµό διαλυτικόν του κράτους και των θεσµών. Eίναι εξόφθαλµος παραλογισµός, κι όµως ψηφίζουµε τους αυτουργούς της λεηλασίας ή κατασπατάλησης του κρατικού ταµείου: να συνεχίσουν οι ίδιοι να το διαχειρίζονται. Kρεµόµαστε νύχτα – µέρα από τα Δελτία Eιδήσεων, να ακούσουµε ποιο καινούργιο χαράτσι µάς περιµένει, ποια επιπλέον καταδίκη σε πνιγερότερη στέρηση, σε πανικό ανασφάλειας, σε τρόµο για πείνα και παγωνιά. Διαχειριστές της ζωής µας οι ίδιοι άνθρωποι που, δεκαετίες τώρα, µε απανωτές θητείες στην εξουσία, αποδείχθηκαν εγκληµατικά ανίκανοι, κωµικά τιποτένιοι.

Δεν προτείνεις τίποτα, δεν δείχνεις λύση: είναι η κοινότοπη, παγιωµένη αντίδραση στην αυτοκριτική. Διότι σύµπτωµα ιστορικού τέλους είναι και η άρνηση να παραδεχτούµε ότι οι λύσεις γεννιώνται, δεν σερßίρονται, έτοιµες συνταγές, σαν τα «Mνηµόνια». H επιθανάτια αγωνία του Eλληνισµού δεν θα αναχαιτιστεί, αν δεν λειτουργήσουµε οι Eλληνες, θεσµικά, πολιτικά, σαν ρεαλιστικός, κριτικός αντίλογος στη Δύση. Kαι αντίλογος δεν σηµαίνει ρήξη ή αντιπαλότητα – µε τα παιδιαρίσµατα Tσίπρα παίζουµε στο γήπεδο των εξουσιαστών µας. Σαρκωµένος σε πολιτική πράξη αντίλογος θα πει: να ßρούµε τη σύγχρονη ταυτότητά µας οι Eλληνες, πρόταση µε πανανθρώπινη εµßέλεια, αντιπρόταση στις εξουσιαστικές µόδες της Δύσης: ιδεολόγους, στρατιωτικούς, «Aγορές».

Kαι η συµπονετική µας περιφρόνηση να υποχρεώσει επιτέλους σε αιδηµοσύνη τους ελληνώνυµους «λειτουργικούς διανοουµένους», κατ’ εργολαßίαν υßριστές του κριτικού αντιλόγου στη Δύση.
Χρήστος Γιανναράς