Εκκλησία εναντίον πνευματισμού

[inline:mn.jpg]
Η πίστη και η αφοσίωση του ανθρώπου στα φαινόµενα αυτά συνεπάγεται την αποµάκρυνσή του από το Θεό. Αυτό είναι ολοφάνερο στην περίπτωση του Πνευµατισµού, όπου υπάρχει άρνηση της θεότητας του Χριστού. Η Εκκλησία είναι αντίθετη και προς τη διδασκαλία της µετενσάρκωσης. Ο εξαγνισµός της ψυχής δε γίνεται µε καινούργια γέννηση, αλλά µε τη µετάνοια στην οποία καλεί η Εκκλησία τους πιστούς. Η ζωή του ανθρώπου είναι µοναδική και ανεπανάληπτη. Τόσο οι δεισιδαιµονίες όσο και οι προλήψεις συντελούν στο σταδιακό µαρασµό της πίστης, εφόσον ο άνθρωπος δε θεωρεί πλέον ως ρυθµιστή της ζωής του κόσµου και όλης της δηµιουργίας την Πρόνοια του Θεού, αλλά αποδέχεται ως κυρίαρχες άλλες δυνάµεις, θεοποιεί την τύχη και τις συγκυρίες και πέφτει στη µοιρολατρία.

Η Εκκλησία, εποµένως, αντιτίθεται και καταπολεµά τα παραθρησκευτικά* φαινόµενα του Πνευµατισµού, της δεισιδαιµονίας και των προλήψεων, αφενός τονίζοντας την πλάνη τους, αφετέρου διδάσκοντας τα µέλη της για την ανάγκη του ßαθύτερου συνδέσµου µε το Θεό. Η ένταξη στην Εκκλησία δεν είναι αποδοχή κάποιων θρησκευτικών θεωριών. Είναι η σύνδεσή µας µε το πρόσωπο του Χριστού, που είπε «εγώ είµαι η αλήθεια». Ο πιστός λοιπόν δεν µπορεί να έχει άλλο ρυθµιστικό παράγοντα της ζωής του από το Θεό. Αρα, όταν ο χριστιανός προσφεύγει στον Πνευµατισµό ή ßασίζει τη ζωή του στη δεισιδαιµονία και την εξαρτά από τις προλήψεις, αποµακρύνεται από το Θεό.