Η ιδεολογική παρακμή του δημοσίου

[inline:gb.jpg]
Οι εξελίξεις στο ζοφερό παρόν που δια­νύουµε δεν µας κάνουν αισιόδοξους για το άµεσο µέλλον, όχι κυρίως για την τραγική κατάσταση που οδηγήσαµε τη πατρίδα, όσο για την πεισµατική µας άρνηση να αλλάξουµε νοοτροπία, να ακούσουµε προσεκτικά τις επικρίσεις, να πάψουµε να είµαστε επιτέλους τόσο εύθικτοι, σαν πραγµατικοί επαρχιώτες.

Ύστερα από 100 χρόνια δηµόσιου γλεντιού και ασυδοσίας, κατά τα οποία απωλέσαµε κυρίως την αίσθηση του δικαίου αλλά και απαξιώσαµε την άσκηση κάθε συνδικαλιστικού δικαιώµατος, το οποίο θυσιάσαµε κι αυτό στον ßωµό του κοµµατισµού (ώστε να παρατηρείται το γελοίο θέαµα διαφορετικών διαδηλώσεων), είµαστε δέσµιοι µιας ανίατης πνευµατικής διαφθοράς που µας αποτρέπει από τη λογική και γενικότερα από τον ορθό λόγο. Δηµιουργώντας έναν υδροκέφαλο και εν πολλοίς παράνοµο και παράλογο δηµόσιο τοµέα, µε ανθρώπους που εισάγονταν από τα παράθυρα και τις πίσω πόρτες του, εξευ­τελίσαµε µε περισσή υποκρισία κάθε έννοια συνδικαλισµού και συµßάλαµε στην αποδυ­νάµωση του.

Σήµερα, 100 χρόνια µετά τη συνταγµατική κατοχύρωση της µονιµότητας στον δηµόσιο τοµέα, έχουµε καταφέρει να κάνουµε όλους τους Έλληνες να ανατριχιάζουν στο άκουσµα του, να συµφωνούν σε σχέση µε την εγκλη­µατική αναποτελεσµατικότητα του, αλλά να ßολεύονται µέσα σ1 αυτή την οχληρότητα και την παρακµή, για να µη θιγούν τα αλλοιωµένα πλέον από τις πολλές παρερµηνείες «συνδικα­λιστικά» δικαιώµατα!

Μέσα στη γενικότερη χρεωκοπία του συστήµατος των ελεύθερων αγορών που ευνοούν την κερδοσκοπική αλητεία, δεν αποτελεί άλλοθι η δική µας χρεωκοπία. Τα δικαιώµατα µας είναι που παραßιάστηκαν πέρα από κάθε όριο, κάθε αρχή δικαίου από µια συνένοχη σχέση πολίτη – κράτους, στην οποία και εµείς συνηγορήσαµε, είτε ενεργητι­κά είτε παθητικά.