Οργισμένος Μάης
[inline:pr.jpg]
Συµπαθάτε µε, αλλά µόνον οργισµένος µπορώ να υποδεχθώ τούτον τον Μάη. Με τα εργασιακά δικαιώµατα και µαζί τους αγώνες των εργαζοµένων. Που πήγαν οι αγώνες. Οι καθαροί αγώνες της διεκδίκησης; Οι τηλεοράσεις κραυγάζουν… κρίση, απολύσεις, λιτότητα. Κι εµείς έχουµε πια τόσο αποχαυνωθεί, που αδυνατούµε να ξεχωρίσουµε το ψέµα από την αλήθεια και το σωστό από το λάθος.
Τούτος ο µήνας ο ιστορικός θα πρέπει πια να ντρέπεται που γιορτάζει στην πατρίδα µας. Λίγοι µείνανε να κρατάνε καθαρά τα σωθικά της ιστορικής µας συνείδησης. Λίγοι που ‘χουν τραßήξει για τα ßουνά και ζουν σαν ερηµίτες, που ‘χουν κλειστεί στο σπιτάκι τους και περιφέρουν κρυφά την τιµιότητά τους µην τυχόν και τους πουν γραφικούς. Λίγοι έχουν αποµείνει που ξέρουν γράµµατα και που µπορούν να τα διδάξουν. Να µάθουν τη νέα γενιά τι σηµαίνει οι άνθρωποι να έχουν ιδανικά… επτά φορές να πέφτουν και να σηκώνονται οκτώ.
Φεύγει γρήγορα η ζωή, πολυαγαπηµένη µου… Nemecis. Κι όποιος δεν αγαπά τούτη τη ζωή, την ζωή του δηλαδή, τον εκδικείται. Γινόµαστε τιµωροί του ίδιου µας του εαυτού. Γινόµαστε δούλοι του συστήµατος. Εµείς που κάποτε ßγαίναµε στους δρόµους και η αστυνοµία λούφαζε και η πολιτεία λούφαζε από τις απεγνωσµένες µας κραυγές.
Τώρα δεν φωνάζουµε παρά µόνον όταν κάποιος άλλος µας κλέψει την ουρά. Τον κοιτάζουµε άγρια, τον σπρώχνουµε και γεµίζουµε κακία γιατί πρόλαßε κι έφαγε πρώτος το µέλι.
Λ.Κ