Το μπαστούνι του Ομήρου

Το μπαστούνι του Ομήρου
Ο `Ομηρος ,ένας ποιητής απο την Σμύρνη, έγραψε γύρω στο 1000 π.χ δυο καταπληκτικά έργα: Την
“Ιλιάδα” και την “Οδύσσεια” .Τα κείμενα τους δεν ήταν πρός τέρψη των ευγενών αναγνωστών,μα
περιείχαν έντεχνα πολιτικές οδηγίες πρός τους βασιλιάδες των διαφόρων φυλετικών κρατών της
τότε ηπειρωτικής Ελλάδας και Μικράς Ασίας.
Τυφλός ο ίδιος ο ποιητής , ακολουθεί στα έργα του την μακρόσυρτη,σίγουρη πορεία πρός τον
τερματισμό είτε αυτός είναι κάποιος υλικός στόχος ,είτε κάποια ψυχική ευτυχία.Το σημαντικότερο
είναι οτι ο ποιητής-φιλόσοφος δεν μεταδίδει στον συνέλληνα του ψύγματα άγχους ή βιασύνης.
Στην “Ιλιάδα” οι `Ελληνες φροντίζουν πρώτα να γεφυρώσουν τις διαφορές ανάμεσα στον
Αγαμέμνωνα και τον Αχιλλέα ,έπειτα να πείσουν τον όχλο οτι ο τερματισμός του πολέμου θα
ήταν αυτοκτονία για την ελληνική φυλή και τέλος ,μέσω των ιερέων τους ,να πείσουν την πλειο
ψηφία των θεών του Ολύμπου οτι το δίκαιο ήταν με το μέρος τους.
Στην “Οδύσσεια”,ο τραγικός ήρωας χρειάστηκε πρώτα να τερματίσει την εξευρενητική του
αποστολή στις όχθες του Ατλαντικού ωκεανού για να ενώσει τους υπερπόντιους `Ελληνες αποί
κους μπροστά στο κοινό κίνδυνο των Φοινίκων,έπειτα να πείσει τους θεούς οτι οι υπήκοοι του θα
σεβαστούν τα ιερά και της κτήσεις τους ,μετά να ταπεινωθεί ως ζητιάνος για την αλαζονική συμπερι
φορά απέναντι στους Κύκλωπες και μετά να ελευθερώσει το βασίλειο της Ιθάκης απο τους διαπλε
κόμενους.
Στην επική ποίηση το τέλος είναι πάντοτε σκληρό και αντάξιο με την αλαζονική συμπεριφορά των υβριστών.Στην αναμέτρηση δεν χωρούν ούτε προφορικοί συμβιβασμοί ούτε επίσημα δικαστήρια
που θα απένειμαν και στις θιγόμενες πλευρές κάποια μορφή εξουσίας.
Το επεκτατικό βασίλειο του Πριάμου,που είχε καταλάβει μεγάλο μέρος της Βορείου Ελλάδος ,
τυλίχθηκε στις φλόγες απο μία σκληροτράχηλη ομάδα ευγενών μαχητών ανορθόδοξου πολέμου.Την
ίδια τύχη είχαν και οι ευπατρίδες μνηστήρες οι οποίοι έπεσαν μέχρι ενός απο τους συντρόφους του Οδυσσέα παρά το γεγονός οτι είχαν ζητήσει την μεσολάβηση των γειτονικών βασιλείων.Την εποχή εκείνη ισχύανε οι άγραφοι κανόνες του φυσικού δικαίου και τα διάφορα επικοινωνιακά τεχνάσματα
της σοφιστικής εποχής δεν είχαν πέραση.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης