Τσιφλικάδες και γεωργοί (1871-1911)

[inline:ts.jpg]
Η αγροτική τάξη ύστερα από τον νόμο του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου για διανομή των εθνικών γαιών στη Παλαιά Ελλάδα (1871) απέκτησε τρομερή αυτοπεποίθηση,
Όχι μόνο γιατί απέκτησε νέα δυναμικά μέλη,μα και γιατί είχε την ψυχολογική αίσθηση ότι βρέθηκε ένας ηγέτης που την υποστήριζε.
Οι τσιφλικάδες όμως της Στερεάς Ελλάδος και του Μοριά δεν είχαν πεί την τελευταία τους λέξη.`Ηθαλαν πάση θυσία να έχουν φθηνά εργατικά χέρια χωρίς κοινωνικές απαιτήσεις και εθνοκεντρικό προσανατολισμό,για να έχουν τα μέγιστα
Κέρδη στο ελάχιστο κόστος.
Καθώς ο βαυαρόπνευστος κρατικός μηχανισμός ήταν υπό τον έλεγχο τους,εύκολα πήραν με το μέρος τους τοκογλύφους και δικηγόρους (ο απλός λαός της υπαίθρου
Τους έλεγε με τρόμο αβοκάτους γιατί εφάρμοζαν το βενετικό δίκαιο,σκληρότερη
Παραλλαγή του παλαιού ρωμαικού δικαίου,και λειτουργούσαν πάντα υπέρ του
Ισχυρότερου).
Το σχέδιο ήταν πάρα πολύ απλό.Ο αμαθής γεωργός,καθώς δεν είχε κεφάλαια
Κίνησης,έπαιρνε δάνειο με προσημείωση τα κτήματα με εγγυητή τον τοπικό
Πάτρωνα-τοκογλύφο που λειτουργούσε υπό τον μανδύα την Ηπειροθεσσαλική
Τράπεζα του Ανδρέα Συγγρού.Μόλις ο ατυχής γεωργός αδυνατούσε να
Πληρώσει τις τραπεζικές του υποχρεώσεις,ερχόταν ο δικηγόρος και προέβαινε
Σε κατάσχεση του χωραφιού.Το επόμενο εξευτελιστικό στάδιο ήταν να πληρώνει ισχυρό νοίκι στο τσιφλικά για να καλλιεργήσει το χωράφι των προγόνων του και
Να ζήσει την οικογένεια.
Ο ταξικός πόλεμος με οικονομικούς παραμέτρους ξεκίνησε το 1875 με τον
Ερχομό των «Χρυσοκάνθαρων» και τερματίστηκε το 1911 όταν ο δημοκράτης
Ελευθέριος Βενιζέλος με την αγροτική του μεταρρύθμιση έφτιαξε την μεσαία
Τάξη της επαρχίας του και τερμάτισε την κοινωνική αξία των τουρκόφιλων
Τσιφλικάδων.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης