Τα φέουδα της Κέρκυρας

ΤΑ «ΦΕΟΥΔΑ» ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Από τη Βενετοκρατία στον 19ο αιώνα

του ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΠΙΔΑΚΗ
[inline:fd.jpg]

Το φέουδο και η βαρονία
Φαινόμενο μακράς διάρκειας της οικονομικής και της κοινωνικής ζωής, μάλιστα και της πολιτικής, τα «φέουδα» ή οι «βαρονίες» της Κέρκυρας, διατηρήθηκαν με διάφορες μορφές ως τη δεκαετία του 1890 και, για ορισμένες περιπτώσεις, μέχρι αργότερα. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι καλλιεργούμενες γαίες της Κέρκυρας δεν ανήκαν στο σύνολό τους στα φέουδα και δεν ήταν βαρονίες, αλλά μεγάλο μέρος τους ανήκε σε άλλους άρχοντες ως ελεύθερη και ιδιωτική τους γη, καθώς και σε πολυάριθμους χωρικούς. Γι’ αυτή την ελεύθερη κατηγορία γαιών, των αρχόντων αλλά και των χωρικών, είμαστε λιγότερο πληροφορημένοι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα μεγέθη της, αφού δεν καταγραφόταν συστηματικά από το Δημόσιο. Τα στοιχεία που την αφορούν είναι διάσπαρτα και συχνά επισφαλή ως προς τη μελέτη τους. Οι κύριοι φεουδαλικών γαιών ονομάζονταν φεουδατάριοι (feudatarii), ή βαρόνοι και εμπαρούνοι (baroni), χωρίς να έχει ωστόσο μελετηθεί η διαφορά της σημασίας αυτών των λέξεων. Από μια πρώτη λεξικολογική έρευνα που πραγματοποιήσαμε, μπορούμε να προτείνουμε ότι η λέξη φέουδο χρησιμοποιείται συχνά για να δηλώσει το αρχικό σύνολο μιας περιουσίας ταξινομημένης από το Δημόσιο Ταμείο ως φεουδαλικής, ενώ η λέξη βαρονία μέρος αυτής της περιουσίας. Φέουδο –ο 19ος αιώνας προτιμούσε τη λέξη τιμάριο– είναι το μέρος της δημόσιας περιουσίας που παραχωρείται ως ανταμοιβή σε ιδιώτες για στρατιωτικές κυρίως υπηρεσίες ή σε εκκλησιαστικά ιδρύματα. Αν αυτή η διαφορά επιμένει στα επίσημα κείμενα, υποχωρεί στην καθημερινή γλώσσα, όπου οι δύο λέξεις έχουν την τάση να είναι συνώνυμες.
Πρέπει επίσης να έχουμε κατά νου ότι η κοινωνική κατάσταση που διαμορφώνεται εξαιτίας της γαιοκτησίας στην Κέρκυρα δεν έχει ως μόνο παράγοντα τα φέουδα και τους φεουδαρχικούς κυρίους. Οι πολυάριθμοι άλλοι ιδιοκτήτες γαιών, καθώς και η Εκκλησία και το βενετικό κράτος, ασκούν την κοινωνική τους κυριαρχία μέσω της γης και των ανθρώπων που την καλλιεργούν. Οι τέσσερεις αυτοί παράγοντες της εξουσίες είναι συχνά ανταγωνιστικοί και υπονομεύονται μεταξύ τους, παρότι τα εξουσιαστικά τους συμφέροντα είναι κοινά.