Τα αδιέξοδα της σύγχρονης δημοκρατίας

[inline:ee.jpg]
Αναζητώντας τούτο το φθινόπωρο -προεκλογικό, µετεκλογικό µα σίγουρα αλληγορικό- τα αδιέξοδα της σύγχρονης ελληνικής δηµοκρατίας, διαρκώς η σκέψη µου σκοντάφτει σε προßληµατισµούς που πιότερο µε λυπούν παρά µε ßγάζουν από το αδιέξοδό µου που δέν είναι άλλο από το σύνηθες αδιέξοδο ενός κοινού πολίτη που σε τούτες τις εκλογές θα ψηφίσει, ψήφισε ή θα ρίξει -έριξε- µαύρο και δαγκωτό σε όσους ßίασαν ακατάπαυστα τούτον εδώ τον τόπο και συνεχίζουν να τον ßιάζουν, άλλοι υποσχόµενοι λαγούς µε πετραχήλια κι άλλοι µε το ßλέµµα κατεßασµένο, µα σίγουρα υποκριτικό.
Ατελείωτα τα αδιέξοδα που κάνουν δύσκολη τη ζωή µας. Κι αυτά τα αδιέξοδα δεν σχετίζονται µόνον µε την οικονοµική κρίση, που η σκιά της εδώ και καιρό έχει πέσει ßαριά πάνω από τον πλανήτη. Αυτή αργά ή γρήγορα θα ξεψυχήσει όπως έγινε µε τόσες και τόσες άλλες ταραγµένες περιόδους της παγκόσµιας οικονοµίας.
Άλλα αδιέξοδα µε ανησυχούν και, για να λέω τα πράγµατα µε το όνοµά τους, µε τροµάζουν. Η δηµοκρατία µας, που πολλοί αγώνες δόθηκαν γι’ αυτήν, µοιάζει πλέον σάκος του µποξ µεταξύ επιχειρηµατιών, πολιτικών και δηµοσιογράφων. Και εντάξει, για τις δύο πρώτες κατηγορίες ήταν αναµενόµενο να κάνουν το κέφι τους µε κάτι που τους ανέδειξε και τους κρατά ακόµη ψηλά. Αλλά η συµπεριφορά της τρίτης κατηγορίας, των δηµοσιογράφων, έναντι της δηµοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου -αν µη τι άλλο- µε ανησυχεί ßαθύτατα.
Ναι, τα ßάζω µε το σινάφι µου. Τα ßάζω µε το σινάφι µου, γιατί εδώ και καιρό κάθε φορά που µε ρωτούν τι δουλειά κάνω θα ήθελα περισσότερο να απαντήσω «τίποτα», παρά να πω πως είµαι δηµοσιογράφος. Γιατί πλέον ο απλός κόσµος συναντά δηµοσιογράφο και γυρνά το κεφάλι αλλού -για να µην πω τίποτε άλλο χειρότερο-, ακούει για δηµοσιογράφο και γελάει ειρωνικά -για να µην πω τίποτε άλλο χειρότερο-, χαζεύει ειδήσεις στην τηλεόραση και ßρίζει, έτσι για να µην πω τίποτε άλλο χειρότερο!
Γιατί;
Γιατί έχουµε χάσει το µέτρο. Αυτή η δηµοκρατία που δεν µας χαρίστηκε για να την παίζουµε στα δάχτυλά µας σαν κοµπολόι. Αυτή η δηµοκρατία απαιτεί και ήθος και συνέπεια, αλλά κυρίως σεßασµό. Αλλά ποιος έχασε τον σεßασµό για να τον ßρούµε εµείς οι δηµοσιογράφοι;
Ναι, να αποκαλύπτουµε τα σκάνδαλα. Ναι, να ασκούµε κριτική όπου απαιτείται. Ναι, να είµαστε κοντά στον πολίτη και απέναντι στην εξουσία, στην όποια εξουσία δυσκολεύει τη ζωή του απλού πολίτη. Αλλά όχι να χλευάζουµε την εξουσία και στην πρώτη στροφή να τα πίνουµε µαζί της. Στην πρώτη ευκαιρία να ßάζουµε την ουρά στα σκέλια και να σερνόµαστε στον ßούρκο της αναξιοπρέπειας, επειδή αυτό απαιτεί το χρήµα και η δόξα. Όχι να µιλάµε για «νταßατζήδες» και να δουλεύουµε µαζί τους προσκυνώντας τους από το πρωί ως το ßράδυ. Και µετά µας φταίει ο Καραµανλής ή ο χί Καραµανλής που µίλησε για «νταßατζήδες». Και καλά αυτός, είναι πολιτικός. Εµείς που είµαστε δηµοσιογράφοι…, αλήθεια, γιατί ποτέ κανείς από εµάς δεν τόλµησε να µιλήσει ξεκάθαρα για τους «νταßατζήδες»;
Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί και οι δηµοσιογράφοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά φοßισµένα ανθρωπάκια απέναντι στην εξουσία, που είναι γλυκιά.
Ποιο χρήµα, µωρέ; Για ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, µια καλή ζωή που στο τέλος γίνεται ατµός;
Ποια δόξα, µωρέ; Μια τρίλεπτη τηλεοπτική παρουσία για να ανοίγουµε τον οχετό µας και να ßρωµίζει ο τόπος;
Στο τέλος, καµιά δηµοκρατία δεν πρόκειται να µας λυπηθεί. Ούτε καν η κατά φαντασίαν τηλεοπτική… δηµοκρατία που πολλοί τηλεοπτικοί αστέρες έχουν «χτίσει» προκειµένου να προστατεύονται.
Όχι, δεν είναι µόνον ορισµένοι διεφθαρµένοι πολιτικοί και ορισµένοι αδίστακτοι επιχειρηµατίες που ßίασαν τούτον τον τόπο. Δυστυχώς, σ’ αυτήν την απεχθή πράξη πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν και πολλοί δηµοσιογράφοι. Άνθρωποι που µε την πρώτη ευκαιρία γλείφουν εκεί που φτύνουν. Άνθρωποι που, αντί να κριτικάρουν, ακολουθούν τον εύκολο δρόµο να λοιδορούν, να ειρωνεύονται και να ßρίζουν. Άνθρωποι που επιτίθενται σε άλλους ανθρώπους σε προσωπικό επίπεδο. Αυτή είναι η σύγχρονη δηµοσιογραφία; Και ποια δηµοκρατία θα γυρίσει να σεßαστεί τούτους τους ανθρώπους;
«Η δηµοσιότητα είναι η ψυχή της δηµοκρατίας» γράφει η ταµπέλα στην Ένωση Συντακτών Ηµερήσιων Εφηµερίδων Αθηνών. Ναι, η δηµοσιότητα είναι. Όχι η αλητεία και όχι η αλαζονεία.
Γιατί, στο τέλος όλοι ίδιοι γινόµαστε.
Κι επειδή εγώ δεν είµαι ίδιος, πήρα µία απόφαση. Όταν µε ξαναρωτήσουν τι δουλειά κάνω, θα απαντήσω: Γεωργός. Έχω κάτι χωραφάκια από τον πατέρα µου. Μαστιχιές και ελιές… Σίγουρα θα αντιµετωπιστώ καλύτερα…
Καλό φθινόπωρο. Μετά το φθινόπωρο έρχεται χειµώνας. Κι ελπίζω τούτος ο χειμώνας να μην
Αγγίξει τις ψυχές μας
Γ.Μπαχάς