Ο ρόλος των αργυράμοιβων

Ο ρόλος των αργυράμοιβων
Μιχάλης Τιβέριος
[inline:arg.jpg]
Οι πρώτες ενδείξεις που διαθέτουμε για τη δραστηριοποίηση τραπεζών στην αρχαία Ελλάδα
Ανάγονται στον 6ο αιώνα π.χ.Ως γνωστόν,ο κυρίαρχος τότε θεσμός της πόλης-κράτους,πολλά
Από τα οποία έκοβαν δικά τους νομίσματα,ποικίλης πραγματικής,ονομαστικής και εμπορικής
Αξίας.Η κυκλοφορία τόσων πολλών και ανόμοιων ως προς την αξία τους νομισμάτων δυσκόλευε
Εξαιρετικά τις διάφορες εμπορικές συνάλλαγες και έκανε την παρουσία του αργυράμοιβου,ενός
Ατόμου που θα αντάλλασσε τα διάφορα νομίσματα,εντελώς αναγκαία.`Επρεπε να υπάρχουν
Ειδικοί που να γνωρίζουν τις αξίες και το βάρος των νομισμάτων κάθε κράτοτυς και να
Καθορίζουν την αξία τους σε σχέση με το νόμισμα της χώρας στην οποία γινόταν η συναλλαγή.
`Επρεπε ακόμη να ξεχωρίσουν τα κίβδηλα νομίσματα,αφού κυκλοφορούσε και κάλπικο νόμισμα
Και να εντοπίζουν τα λιποβαρή.
Από πολύ νωρίς πιθανότατα από τον 6ο αιώνα π.χ ορισμένοι ιδιώτες συνήθιζαν να καταθέτουν
Σε αρχαία ελληνικά ιερά (καί ιδιαίτερα σ’αυτά με πανελλήνια αναγνώριση,όπως λόγου τα ιερά του Απόλλωνα στους Δελφούς και στη Δήλο) διάφορα ποσά για φύλαξη.Το φαινόμενα αυτό γνώριζε ιδιαίτερη έξαρση κυρίως σε περιόδους αναταραχών και πολεμικών συρράξεων.Η
Ιερότητα και το απαραβίαστο των ορίων των ιερών ήταν σεβαστά από όλους και επομένως
Τα χρήματα αυτά είχαν εδώ τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια.`Ετσι σιγά-σιγά στα ιερά συσσωρεύονταν σημαντικά ποσά.Η συνήθεια της κατάθεσης χρημάτων σε ιερά,που πρόσφερε ασφάλεια όχι όμως και αύξηση των σχετικών κεφαλαίων,περιορίστηκε από τη δράση ορισμένων
Ευφυών ατόμων.Προσφέροντας τόκο,άρχισαν αυτοί να προσελκύουν τα χρήματα αυτά,αυξάνοντας έτσι το κεφάλαιο τους,πράγμα που σήμαινε και επέκταση του κύκλου των εργασιών τους.Η ενέργεια αυτή,σε συνδυασμό και με την παροχή εκ μέρους τους έντοκων δανείων σε όσους είχαν ανάγκη από “ρευστό”,δημιούργησε τις πρώτες τράπεζες.Πολύ γρήγορα
Και τα ιερά υποχρεώθηκαν στην καθιέρωση τόκων για τις καταθέσεις αλλά σε σχέση με τις
Ιδιωτικές τράπεζες βρίσκονταν σε μειιονεκτική θέση.Οι “ιερές τράπεζες” για οποιαδήποτε σοβαρή δραστηριότητα τους έπρεπε προηγουμένως να έχουν την έγκριση των αρχών της πόλης στην οποία ανήκαν τα ιερά.Αυτό είχε αποτέλεσμα το χάσιμο πολύτιμου χρόνου,πράγμα που έκανε τους ανυπόμονους τραπεζίτες και τους απελπισμένους δανειολήπτες να καταφεύγουν στους ιδιώτες τραπεζίτες ή σε μεμονωμένα άτομα.