Ο Ελληνισμός της Κάτω Ιταλίας

Ο Ελληνισμός της Κάτω Ιταλίας
Αθανάσιος Κορμαλής

[inline:fkr.jpg]
Ο Ελληνισμός της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας ο οποίος είχε τις ρίζες του στη Μεγάλη
Ελλάδα της αρχαιότητας,διατηρήθηκε και ενισχύθηκε με μετακινήσεις πληθυσμών και εποικισμών των βυζαντινών χρόνων φθάνοντας σε μεγάλη άνθηση κατά τους 9,10 και
11ο αιώνα.
Οι μετακινήσεις αυτές,των εληνικών πληθυσμών προς τον ιταλικό νότο ήταν αποτέλεσμα θρησκευτικών έριδων όπως η εικονομαχία,εμπορικής και οικονομικής
Δραστηριότητας,καθώς και ξένων επιδρομών.
Οι μετακινήσεις Ελλήνων συνεχίστηκαν πρίν,κατά και μετά την άλωση της Βασιλεύουσας,παρ’όλο που η βυζαντινή κυριαρχία στην Απουλία έληξε το1071,
Ύστερα από τον πολυετή πόλεμο μεταξύ Νορμανδών και Βυζαντινών που έληξε
Με ήττα και την αποχώρηση της βυζαντινής στρατιάς από το Μπάρι.
Πλήν των Ελλήνων μισθοφόρων που υπηρετούν στα στρατεύματα Ιταλών ηγεμόνων,του ανώνυμου πλήθους που καταφεύγει κατά κύματα και λόγω των
Διωγμών των Τούρκων στα νότια παράλια της ιταλικής χερσονήσου,αναφέρεται και πλήθος ευγενών με δράση.
Οι Ελληνικοί ορθόδοξοι πληθυσμοί διαβιούσαν κάτω από την άμεση δικαιοδοσία και επιρροή της καθολικής Εκκλησίας και αποκομμένοι από το πατριαρχείο Κωνσταντινού
Πολης,συνθήκες διόλου ευνοικές για την ανάπτυξη αυτοτελούς εκκλησιαστικής δράσης και την διατήρηση ορθοδόξου εκκλησιαστικής ιεραρχίας.
Παρ’όλα αυτά οι κοινότητες της Απουλίας,Βασιλικάτων,Καλαμβρίας και Σικελίας ιδρύουν μαζί με τις κοινότητες της Δαλματίας και Βενετίας,την μητρόπολη Ιταλίας,
Υπαγόμενη στην αρχιεπισκοπή Αχρίδας.Οι παπικοί αντιδρούν αμέσως και το 1536 ο
Πάπας Παύλος `Γ και στην συνέχεια το 1564 ο Πίος `Δ υπήγαγον την ορθόδοξη εκκλησία στην επιθεώρηση λατινικών επισκοπών.Για τον 16ο αιώνα όσον αφορά τους
Κατοίκους του Σαλέντο,το Μάλλιε και την Λεούκα στην επαρχιακή σύνοδο του Οτράντο
Το 1585 ήταν 200 ορθόδοξοι κληρικοί και ανάλογη είναι η παρουσία στην Καλαμβρία,του Ροσσάνο ,περιοχή Ρηγίου,ελληνόφωνα χωριά Ασπρομόντε και στη Σικελία όπου το 1583 αναφέρεται η ύπαρξη 6 ορθόδοξων εκκλήσιών,υπαγομένων στο
Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης.Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η συνδρομή της ορθοδοξίας ήταν πολύτιμη σε περιοχές ορεινές και δύσβατες όπου η προσπάθεια για
Τη διατήρηση και την υπεράσπιση της πατρικής κληρονομιάς και της γλώσσας.
Περί τα τέλη του 16ου αίωνα η παρακμή της ορθοδοξίας και του ελληνισμού είναι εμφανής καθώς ελληνικές κοινότητες εξαναγκάζονται να δεχθούν το λατινικό δόγμα.Το
Ελληνικό στοιχείο ήταν απομονωμένο μέσα σε ένα ισχυρό περιβάλλον.Η ξένη κυριαρχία
Και παρουσία προσπάθησε να εξαλείψει τους ελληνικούς θεσμούς,την παράδοση και τη
Γλώσσα,που φώλιαζαν μέσα στις καρδιές των αποκομμένων από τον ελλαδικό κορμό και
Αβοήθητων Ελλήνων από την εποχή της Τουρκοκρατίας.
Παρά την υποχώρηση της ελληνικής παιδείας,η Εκκλησία εγρηγόρει και μέσω των μοναστηριών συντηρεί οικονομικά τους αποκλεισμένους ελληνικούς πληθυσμούς και
Μεσολαβεί συχνά στην ευρωβουλή για κοινοτικά κονδύλια ώστε οι ιταλιώτες να αποκτούν επιχειρήσεις συνοδευόμενες από κρατική νομική κατοχύρωση για να αναχαιτίζεται η δράση της τοπικής μαφίας.