Ο Βουλγαρικός επεκτατισμός τον 19ο αιώνα

Ο Βουλγαρικός επεκτατισμός τον 19ο αιώνα
Δ.Λάππας
[inline:gb.jpg]
Οι Βούλγαροι ανέπτυξαν το εθνικό τους κίνημα με σχετική καθυστέρηση.
Με την υποστήριξη των Πανσλαβιστών της Ρωσίας,οι Βούλγαροι το 1870 εξασφάλισαν
Από τον Οθωμανό σουλτάνο ,με βάση το 10 άρθρο του σουλτανικού φιρμανιού της 27ης
Σεπτεμβρίου 1870,την αναγνώριση χωριστής εθνικής Εκκλησίας από το Οικουμενικό
Πατριαρχείο,της Εξαρχίας.
Οι εθνικές τους διεκδικήσεις τους έφεραν σε πλήρη ρήξη με το Πατριαρχείο και τους
`Ελληνες.Αυτό συνέβη γιατί οι Βούλγαροι απαιτούσαν ως Βουλγαρικές τις μητροπόλεις
της Μακεδονίας και Θράκης,τις ιστορικές ελληνικές χώρες,στις οποίες κατοικούσαν
`Ελληνες,Σλάβοι,Βούλγαροι,Τούρκοι,Αλβανοί και Εβραίοι και οι οποίες ανήκαν στην
κρατική δικαιοδοσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στη Θρησκευτική δικαιοδοσία
του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Το 1878,με την συνθήκη του Αγίου Στεφάνου,την οποία επέβαλλαν οι Ρώσοι στους Τούρκους,οι Βούλγαροι εξασφάλισαν προς την στιγμήν την «Μεγάλη Βουλγαρία» που
Οραματίζονταν στο πλαίσιο της αντίληψης του πανσλαβισμού.Η διευρυμένη Βουλγαρία περιλάμβανε:Ολόκληρη τη σημερινή Βουλγαρία,ολόκληρη την ελληνική Μακεδονία,
Τα Σκόπια,τη Δυτική Θράκη και την Ανατολική Θράκη.
Το ίδιος έτος στο Συνέδριο του Βερολίνου,οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης,κυρίως η
Αγγλία,που απείλησε με πόλεμο για την αναθεώρηση της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου,και η Γερμανία του Βίσμαρκ,ανησύχησαν από τη δημιουργία ενός τόσο ισχυρού ερείσματος στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και περιόρισαν δραστικά τη «Μεγάλη
Βουλγαρία»