Καταθέσεις και δάνεια στην αρχαιότητα

Καταθέσεις και δάνεια στην αρχαιότητα
Μιχάλης Τιβέριος
[inline:an.jpg]
Στις κύριες τραπεζικές εργασίες,εκτός από την ανταλλαγή των νομισμάτων και τον
Έλεγχο της γνησιότητας τους,τις έντοκες καταθέσεις και τα έντοκα δάνεια στα οποία
Συγκαταλέγονταν και άλλες.Ανάμεσα τους η διαχείριση περιουσιών,η συγκατάθεση σε δάνειο
Η αποδοχή παρακαταθηκών,κυρίως από τις “ιερές τράπεζες”,η εντολή πληρωμής προς τρίτους,
Όπως και η έκδοση πιστωτικών επιστολών που εξοφλούνταν σε άλλη πόλη από κάποιον άλλο
Τραπεζίτη με τον οποίο συνεργάζονταν η τράπεζα που είχε εκδώσει τη σχετική επιστολή.
Αναφέρεται ότι με αυτόν τον τρόπο ο Κικέρων κάλυψε κάποτε τα έξοδα του γιού του,όταν αυτός
Βρισκόταν στην Αθήνα.
Για την ανταλλαγή και τη “δοκιμασία” των νομισμάτων,εργασίες που έκαναν οι αργυράμοιβοι,
Η προμήθεια ήταν συνήθως γύρω στο 5% με 6% επί της αξίας των νομισμάτων,με μια πρόσθετη επιβάρυνση αν η ανταλλαγή γινόταν ανάμεσα σε νομίσματα κατασκευασμένα από
Διαφορετικά μέταλλα.Για την φύλαξη χρημάτων,πολύτιμων αντικειμένων κ.α Οι τράπεζες δεν
Φαίνεται να εισέπρατταν “φύλακτρα”.Επομένως από τη δραστηριότητα αυτή δεν πρέπει να είχαν
Κέρδη,δεν έδιναν όμως τόκο για τις βραχυπρόθεσμες καταθέσεις.
Για καταθέσεις μεγάλης διάρκειας ξέρουμε ότι στην Αθήνα του 4ου αιώνα π.χ το επιτόκιο ήταν
Γύρω στο 10% ενώ γύρω στο 12% κυμαινόταν το επιτόκιο των δανείων.Ωστόσο αν το κράτος
Δανειζόταν από ένα δικό του ιερό πετύχαινε όπως ήταν φυσικό,πολύ χαμηλό επιτόκιο.Οπωσδήποτε τα δάνεια που παρείχαν τα ιερά ήταν τα συμφέροντα,αφού το επιτόκιο τους ήταν κατά κανόνα μικρότερο από αυτό των ιδιωτικών τραπεζών.
Οι τραπεζίτες ρύθμιζαν το ύψος του επιτοκίου ανάλογα με το μέγεθος του κινδύνου που διέτρεχε το δανειζόμενο ποσό τους.Τα υψηλότερα επιτόκια τα είχαν τα λεγόμενα ναυτοδάνεια,τα
Οποία έφθαναν ακόμη και στο 100% όταν,σε περίπτωση απώλειας του πλοίου μαζί με το φορτίο του,ο δανειστής δεν είχε καμία αξίωση από τον δανειζόμενο.Γενικά τα δάνεια από τράπεζες δεν συνέφεραν και γι’αυτό οι δανειστές στρέφονταν κυρίως σε ιδιώτες.