Κάποτε στο Τεπελένι…

Κάποτε στο Τεπελένι…
Πολίτης
[inline:tp.jpg]
Τον Ιανουάριο του 1988 έκανα δουλειές στο πατάρι του σπιτιού μου όταν ανακάλυψα ένα παλιό φθαρμένο άλμπουμ με φωτογραφίες από τα δύσκολα και συνάμα ένδοξα χρόνια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και της κατοχής.
Καθώς το ξεφύλλιζα προσεχτικά για να μην χαλάσει,έπεσε σε συγκίνηση σε μια φωτό όπου βρισκόμουν φαντάρος με τον φίλο μου Μήτσο φαντάρος λίγο πρίν από την εαρινή
Αντεπίθεση του 1941 στο Τεπελένι.
`Όπως λέει και το τραγούδι είμασταν αμούστακα παιδιά με μια ματωμένη χλαίνη.Πολεμούσαμε όχι για την κονόμα,μα για την δόξα και την υπεράσπιση του πατρώου εδάφους.`Ετσι έγινε το μικρό θαύμα: Η μικρή Ελλάδα να απωθήσει στη Βόρεια `Ηπειρο την «κραταιά» φασιστική Ιταλία.Ξαφνικά είχαμε γίνει το επίκεντρο της Οικουμένης.
`Όταν κόντευε να ξεσπάσει η ιταλική εαρινή επίθεση με μπροστάρη τον μακελάρη Ιταλό Δικτάτορα Μουσολίνι,δεν πέσαμε στην ιδεολογική παγίδα των δολερών γερμανόφιλων που προπαγάνδιζαν ότι έπρεπε να παραδωθούμε γιατί η νίκη μας θα
προκαλούσε την επέμβαση της Γερμανίας,μα σιγοτραγούδουσαμε το ηρωικό άσμα της
εθνική βάρδου Σοφίας Βέμπο: «Βάστα γερά Ελλάδα μου και μην μας αρρωστήσεις,γιατί
το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις».
Φυσικά απεκρούσαμε ομόψυχα την ιταλική επίθεση και μάλιστα για κάποιο χρονικό διάστημα πέρασε στην κατάληψη του απέναντι λόφου.Αυτό συνέβη γιατί ο πραγματικός
`Ελληνας φέρεται αντρίκια,πολεμάει ως ήρωας και δεν υπακούει σε αλλότρια σενάρια