Η επιρροή του διανοούμενου

Η επιρροή του διανοούμενου
Γιάννης Παναγιωτακόπουλος

[inline:id.jpg]
Όταν κοιμόμασταν με το «όσοι ζωντανοί» μισάνοιχτο πάνω μας,σ’έφερναν να μας
Ψιθυρίζεις «πρέπει να φαντάζεσαι πως εσύ μόνο έχεις ολάκερη την δύναμη και την
Ευθύνη να σώσεις το `Εθνος σου».Κι όταν παίρναμε μισοκαμένα τα βιβλία σου,από
Βιβλιοπωλεία-κρυφά σχολειά,που η τρομοκρατία των διεθνιστών χτύπαγε κάθε τόσο
Με βόμβες και φωτιά,ερχόσουν και μας έλεγες: «Ακούστε Ελληνόπουλα! Οι λίγοι και
Οι μετρημένοι παθαίνονται για τις αμαρτίες των πολλών,παλιές και νέες,και τις
Φορτώνονται όλες γιατί δεν φοβούνται ξένα βάρη,δεν φοβούνται καμμιάν ευθύνη,και αντί να κοιμούνται,ορμάνε και τολμούν».
Και κινηθήκαμε,και τολμήσαμε,και μπήκαμε σε άβατα του πιο μαύρου ανθελληνικού
Σκοταδιού.Σε γειτονιές σκλαβωμένες,σε πλατείες κατεχόμενες,σε σχολεία με κατακόκκι
Νους καθηγητάδες,σε πανεπιστήμια με χωροφύλακες σκέψης.Και είδαμε παιδιά της εθνικιστικής γενιάς μας να χύνουν το αίμα τους πάνω στα σύρματα και τους ιστούς του
Κατακτητή,σ’ένα πόλεμο που ούτε «κείται μακράν»,ούτε για μας έχει τελειώσει.Και σε καιρούς άκαιρους αρνηθήκαμε την βολική αμνησία και ξαναξυπνήσαμε την ευθύνη της
Μνήμης.Κι έρχεσαι μες το κατακαλόκαιρο-κέφια που έχεις και συ-και μας φωνάζεις: «Φαντάζομαι φυτρώνοντας νέα γενιά Ελλήνων μεγαλωμένη στα αίματα,θρεμμένη με πολέμους,μεθυσμένη από κινδύνους,γενεά ζωντανών,γενεά τολμηρών,γενεά ατρομήτων,
Χιμίζοντας κατά το φώς ενός γλυτωμού»
Και μαρσάρουν οι μηχανές στην Κύπρο το 1997,μυρίζει στην καυτή καλοκαιρινή άσφαλτο το λάστιχο απ’τις μοτοσυκλέτες που ετοιμάζονται πιο πολλές παρά ποτέ να
Ξεχυθούν προς τα σύρματα που άφησαν ο Τάσος και ο Σολομός το αίμα τους υπό το
Αδιάφορο βλέμμα των παγκόσμιων επικυρίαρχων.