Η ενότητα του ελληνικού λόγου

Η ενότητα του ελληνικού λόγου
Ανέστης Χαριτάντης
Ο Ελληνικός Λόγος τελεί εν συναλληλία με το πνεύμα του ελληνικού λαού,δηλονότι,ως η ζωντανή παρουσία του κράτους στα άτομα,η οποία καλείται και επονομάζεται ως `Ηθος
Οριζομένου του ελληνολαικού πνεύματος ότι στα άτομα που το συναποτελούν,ανήκουν
Το κράτος,οι νόμοι και οι θέσμοι,δικά τους είναι επιπροσθέτως τα παντοίας μορφής
Δικαιώματα,δική τους η εξωτερική ιδιοκτησία,η φύση του κράτους,η γη,τα βουνά,ο αέρας και τα
Νερά,δική τους η χώρα και η πατρίδα.Η Ιστορία αυτού του κράτους,καθώς και οι πράξεις των
Ανθρώπων που το συναποτελούν κατά γνήσια συναρμογή και “απόλυτη ομοδογματία περί τας
Πεποιθήσεις και την υιοθέτηση των παραδόσεων”,επιπροσθέτως και οι πράξεις των προγόνων
Τους,είναι ωσαύτως δικές τους,ζουν αδιαλείπτως ακέραιες,φωτισμένες και ασκίαστες στην
Μνήμη τους,έχοντας δε δημιουργήσει το παρόν,όλα τα προεκτεθέντα,ανήκουν εις αυτά τα άτομα
Ως κοινό και αδιάσπαστο κτήμα τους,το οποίο όμως,ως ήθος και έθος,τα διακατέχει αποτελώντας την υπόσταση τους,το Είναι τους.