Η εκδίκηση

Η εκδίκηση
Ο Πολίτης
[inline:ba.jpg]
Η Βουλγαρία του Σαμουήλ,ψυχοραγούσε. Μία μία οι πόλεις δεσμωτήρια έπεφταν και ο βυζαντινός στρατός έβαζε τη σημαία με τον περήφανο αέτο και οι κάτοικοι έψαλλαν τον
Ακάθιστο ύμνο.Οι πόλεις δεν λέγονταν πια Λέριν και Βοδενά,μα Φλώρινα και `Εδεσσα.
`Ολοι ήταν ικανοποιημένοι από την τροπή του πολέμου,εκτός από τον Ανάργυρο που
Έψαχνε τον διώκτη του Ιβάνωφ.`Οσοι δεν τον ήξεραν απορούσαν για την μανία καταδίωξης του.
Εκείνοι που τον γνώριζαν τον δικαιολογούσαν.Ο Ιβάνωφ είχε τον Ανάργυρο δούλο στα χωράφια του και τον επέτρεπε να σιγηρίζει το σπίτι.Μια μέρα όμως ο δυνάστης κατηγόρησε τον `Ελληνα
Ότι του έκλεψε το ασημένιο του κύπελλο.Ο Ανάργυρος το αρνήθηκε και τότε έγινε το μοιραίο και
Αποτρόπαιο: Ο Βούλγαρος ευγενής τον μαστίγωσε άγρια,τον βίασε παρά φύση και τον έσυρε στα μπουντρούμια του υπόγειου του αρχοντικού του.
Τώρα που τέλειωνε ο πόλεμος και ο βυζαντινός αετός κάλπαζε στην Αν.Ρωμυλία,ο Ανάργυρος
Είχε βάλει τα δυνατά του.Συνεχώς παραμόνευε στα δάση,μα αδυνατούσε να βρεί τον διώκτη του.Κάποια στιγμή όμως τα κατάφερε.Το άλογο του Βούλγαρου ήταν κρυωμένο και χλιμίντρισε
Δυνατά.Τότε ο Ανάργυρος,κατεπάνω πια,φώναξε την ομάδα του και συλλάβανε τον Ιβάνωφ.Τότε ήρθε η κρύα εκδίκηση.Η βυζαντινή παρέα βίασε ομαδικά τον Βούλγαρο δυνάστη,του έκοψε τα χέρια και τον κρέμασε δημόσια.`Ηταν το δίκαιο τέλος για έναν από τους
Πιο σκληρούς του αντιπάλους του Βυζαντινού Ελληνισμού.