Η διακυβέρνηση του Βασίλειου `Β και του αδελφού του

Η διακυβέρνηση του Βασίλειου Β και του αδελφού του
[inline:eb.jpg]
Μετά τον θάνατο, το 976, του ένδοξου Βυζαντινού αυτοκράτορα Ιωάννη Τζιµισκή (969-976) άνοιγε ο δρόµος για την ανάληψη της εξουσίας από τους δύο νεαρούς γιους τού Ρωµανού Β΄: τον δεκαοκτάχρονο Βασίλειο και τον αδελφό του Κωνσταντίνο ο οποίος ήταν δύο χρόνια µικρότερος. Από τους δύο αδελφούς ο Βασίλειος, σύµφωνα µε τη Χρονογραφία του Μιχαήλ Ψελλού, ήταν ευφυής, συνετός και δραστήριος, ενώ ο Κωνσταντίνος έδινε σε όλους την εντύπωση ανθρώπου νωθρού και ράθυµου που δεν νοιαζόταν παρά για την καλοπέρασή του. Γι’ αυτό και δεν επιχείρησαν να κυßερνήσουν και οι δύο µαζί, αλλά ο Βασίλειος, ως µεγαλύτερος, κράτησε για τον εαυτό του ολόκληρη τη ßασιλική εξουσία – στον αδελφό του δεν άφησε παρά µόνο το δικαίωµα να φέρει και αυτός τον τίτλο του ßασιλιά. Όντως, δεν θα µπορούσαν να κυßερνήσουν σωστά παρά µόνον αν ασκούσε την αυτοκρατορική εξουσία ο πρώτος και ο πιο άξιος.
Ο Βασίλειος, όταν ανέλαßε τη ßασιλεία, δεν µοιραζόταν µε άλλον τις φροντίδες της διοίκησης και ούτε δεχόταν από κανέναν συµßουλές για τον χειρισµό των κρατικών υποθέσεων. Από την άλλη πλευρά, άπειρος καθώς ήταν στα στρατιωτικά και στα πολιτικά ζητήµατα, δεν µπορούσε να ßασίζεται στον εαυτό του, γι’ αυτό και στράφηκε στην αρχή προς τον Παρακοιµώµενο Βασίλειο. Ο άνθρωπος αυτός είχε αποκτήσει πολύ µεγάλο κύρος στην Αυτοκρατορία των Ρωµαίων για το υψηλό του φρόνηµα, το τεράστιο ανάστηµά του και την πραγµατικά ßασιλική µορφή του – ήταν αδελφός από άλλη µητέρα µε τον πατέρα του Βασιλείου και του Κωνσταντίνου, Ρωµανό Β΄, γι’ αυτό και είχε ευνουχιστεί από µικρός, ώστε να µη διεκδικήσει, νόθος εκείνος, τα πρωτεία της εξουσίας από τους γνήσιους γιους. Ο ίδιος δεν είχε παράπονο από την τύχη του και ήταν αφοσιωµένος στη ßασιλική οικογένεια που ήταν και δική του, αλλά περισσότερο από όλους αγαπούσε τον ανιψιό του Βασίλειο. Προς τούτο, και ο Βασίλειος του είχε αναθέσει όλο το ßάρος της εξουσίας και ο ίδιος διδασκόταν από τις επιδόσεις του. Τα πάντα λοιπόν τότε ßρίσκονταν στην εξουσία του Παρακοιµώµενου Βασιλείου. Εκείνος χειριζόταν τα στρατιωτικά, εκείνος και τα πολιτικά. Πρώτος αυτός, αν όχι µόνος, φρόντιζε για τα φορολογικά ζητήµατα και για την εξυγίανση της οικονοµίας, ο δε ßασιλιάς τον στήριζε σε όλα µε λόγια και µε έργα, πότε συνηγορώντας και πότε επικυρώνοντας µε την υπογραφή του τις αποφάσεις του.