Η γαλλική διπλωματία μετά το 1918

Η γαλλική διπλωματία μετά το 1918
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης
[inline:fr.jpg]
Μετά την καταστροφή της Γερμανίας,ως περιφερειακή δύναμη αναδείχθηκε η Γαλλία η οποία στόχευε στην ανάδειξη της δύναμης της μέσα από την υποστήριξη των Σλάβων της Αν.Ευρώπης και των Βαλκανίων όσο και την κρυφή υποστήριξη των αραβικών εθνοτήτων στον γεωγραφικό άξονα Λιβάνου-Συρίας και Ιράκ.

Επειδή οι νέες κομμουνιστικές πρακτικές ,οι οποίες αναστάτωσαν τις ευαίσθητες πρακτικές που είχε επιβάλλει με τη βία των όπλων η αριστοκρατία του πνεύματος στη περιοχή,δεν επέτρεπαν την επιβολή εντολών ή διομολογήσεων,οι Γάλλοι κεφαλαιούχοι υποχρεώθηκαν εκ των πραγμάτων να επιβάλλουν μια μορφή τοπικής και επιδερμικής αυτοδιοίκησης κυρίως στην εκτελεστική και δικαστική εξουσία χρησιμοποιόντας τον πανάρχαιο θεσμό των κοινοτήτων ως μοχλό συγκράτησης των ιθαγενών πληθυσμών στο εσωτερικό ,ώστε να υπάρχουν φθηνά εργατικά χέρια,καθώς και περιθωροποίησης όποιων μη εντάξιμων στοιχείων δεν ασπάζονταν τις παραδοσιακές αξίες,αλλά έρρεπαν πρός το σοσιαλισμό ή και το κομμουνισμό απειλώντας τα μεσαία και εύπορα τμήματα με απόσπαση απο μεγάλο μέρος της πνευματικής και υλικής περιουσίας τους.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ,επίκουρος της κοινότητας ερχόταν και ο κλήρος ο οποίος με τη πρακτική του κοινωνικού αφορισμού μετέτρεπε τα άναρχα μέλη σε περιθωριακά στοιχεία σε βαθμό ζητιανιάς,εργατιάς και ληστείας ώστε μέσα απο τη τρομοκρατία να εμφανίζονται τα συντηρητικά στοιχεία ως αγαθοποιοί και ευεργάτες διαιτητές-προστάτες μίας ενός αμφίρροπου βίου.
Κάτω απο αυτές τις συνθήκες εξηγούνται τόσο η μικρή Αντάντ,που είχε και κρυφό σκοπό να συγκρατήσει τη κομμουνιστική διείσδυση στη Κεντρική Ευρώπη,η αναβάθμιση των δημοκρατικών-κοινοβουλευτικών στοιχείων τα οποία πολλές φορές προωθούσαν ,κυρίως στα Βαλκάνια πολυπολιτισμικές κοινωνίες με ενδεχόμενη αναγνώριση ,σε πρωτογενή βαθμό, δικαιώματα σε γλωσσικές και θρησκευτικές μειονότητες ,όπως στη περίπτωση των Σέρβων μεταξύ των Βουλγάρων ,των Ελλήνων μεταξύ των Τούρκων καθώς και των Βουλγάρων μεταξύ των Τούρκων .
Επιπλέον,σοσιαλιστικοί και αγροτοποιμενικοί κύκλοι που πρόσκεινταν στη Γαλλία και σε άλλες πελατειακές χώρες απαιτούσαν να σχηματιστεί βαλκανικοί ομοσπονδία στην οποία θα κυριαρχούσε ο φεουδαλικός-τιμαριωτικός χαρακτήρας κίνηση που ωφελούσε τόσο τα γαλλικά κεφάλαια , που θα είχαν όλες τις πλεονεκτικές ρήτρες απέναντι στα κεφάλαια των υπολοίπων κρατών,οσο και για τις τοπικές πελατειακές χώρες οι οποίες θα κυριαρχούσαν απέναντι στα κράτη που δεν είχαν προστασία και θα δέχονταν ενδεχόμενη βοήθεια απο τις υπόποιπες περιφερειακές χώρες και πιθανόν απο τη μητρόπολη εαν έδιναν κατάλληλα γεωπολιτικά ανταλλάγματα.
`Ομως οι Γάλλοι προχώρησαν και στη Μέση Ανατολή εκμεταλευόμενοι την αντίθεση των ιθαγενών με τους `Αγγλους και τους Αμερικάνους ,επειδή είχαν την εντύπωση οτι οι τελευταίοι θα τους παραχωρούσαν ευρύτερα προνόμια στο βιοτεχνικό και βιομηχανικό τομέα ,γεγονός που δεν συνέβη επειδή οι αραβικοί πληθυσμοί απαιτούσαν μεγάλο ποσοστό της εγχώριας ενεργειακής πηγής.
Οι Γάλλοι δε δίστασαν και υποσχέθηκαν υλικοτεχνική ανάπτυξη ενω προχώρησαν και σε μια κρυφή χαλαρή ,μεικτή συνομοσπονδία νομικού και στρατιωτικού χαρακτήρα ανάμεσα στους Τούρκους και τους `Αραβες με σκοπό να αποστερήσουν τα αγγλικά και αμερικανικά κεφάλαια απο τη δυναμική τους καθώς και να εκδιώξουν απο κάθε βουλευτική ,δικαστική ή και απλή εμπορική θέση μειονοτικά χριστινικά,μογγολικά και τοπικά παγανιστικά στοιχεία.`Αρνηση τους να δεχθούν αυτή τη λογική σήμαινε οτι θα ακολουθούσε αρπαγή περιουσιών πρός όφελος των ισλαμιστών και εθνολογικός ξεριζωμός ,’οπως έγινε στη περίπτωση των Αρμενίων το 1916 και των Ελλήνων το 1922.
Κάτω απο αυτές τις συνθήκες πάρα πολλά κράτη και κρατίδια με ασαφή πολιτειακό ή εθνολογικό προσανατολισμό ‘εσπευσαν να υπογράψουν ταχύτατα σύμφωνα εμπορικής και στρατιωτικής συνεργασίας είτε με τη κεμαλική Τουρκία είτε με τις αραβικές χώρες για να αποφύγουν την εκδικητικότητα της γαλλικής εξουσιαστικής μηχανής.