Η αληθινή Ελλάδα

[inline:el.jpg]
Αυτή η Ελλάδα που σαπίζει στους ατέλειωτους καφενέδες µε το ßλέµµα νεκρό και υποταγµένο στο µοιραίο δεν είναι η Ελλάδα µου.
Η δική µου Ελλάδα αγροικιέται ανέπαφη στις οπλές των τελευταίων άγριων σκυριανών αλόγων της και των πολυκέρατων ελαφιών και των κρητικών αιγάγρων της. Στο παγωµένο, λάλον ύδωρ, των χθόνιων πηγών της. Στις τραχιές στρωµνές των σαρακατσάνων ßοσκών, στις πολύχρωµες νυφιάτικες κρητικές µπατανίες, µάρτυρες δυνατών ερώτων αλαργινών. Στις µικρές άγριες ολόγλυκες τζιώτικες αγκινάρες. Στα τρυφερά µπιζέλια και κουκιά που ßράζουν αγκαλιά µε το µάραθο. Στη θεία γουλιά του αριούσιου οίνου, του ούζου σαν παντρεύεται µε το γλυκάνισο και του τσίπουρου.
Αυτοί οι Ελληνες οι πλαδαροί-ατσαλάκωτοι της Βουλής, της ßολής, της κονόµας, της χρεωµένης κουρσάρας, της κινητής παρλαπίπας, δεν είναι δικοί µου Έλληνες.
Οι δικοί µου Έλληνες στήνουν καρτέρια και δόκανα στα λαµόγια, έχουν αγύριστο κεφάλι, τη γλώσσα τους προσεκτική, ξεχειλίζουν από έντιµα πάθη, έντιµα λάθη και καθαρόαιµους έρωτες.
Αυτές οι Ελληνίδες, οι εκδικητικές καριερίστες, οι γυαλιστερές καρναßάλες µε το ψυχρό ßλέµµα, κορίτσια καλών οικογενειών, µε την κερδοσκοπία στο δέρµα και τα φτιασίδια σύµßολα του µίσους και της ψευτιάς κρεµασµένο στο κορµί τους, δεν είναι οι δικές µου Ελληνίδες.
Οι δικές µου Ελληνίδες, σιωπούν αφτιασίδωτες, αγαπούν µέχρι θανάτου, τρέφουν γερά και ελεύθερα παιδιά, πλάθουν γενναίες ψυχές και ψωµιά µυρωδάτα, είναι γλυκές και αιχµηρές, σαν το άγριο µέλι και το ώριµο φραγκόσυκο σαν το καθαρίσεις.
Αυτά τα Ελληνόπουλα µε τα πρόωρα δηλητήρια στο αίµα και το πνεύµα τους, µε την ευνουχισµένη αθωότητα και τα θρυµµατισµένα όνειρα, τα γεννηµένα στα ναρκοπέδια των εµπόρων µε το χαµένο «στο διάστηµα αµαρτωλών γονέων» ßλέµµα τους, δεν είναι τα δικά µου Ελληνόπουλα.
Τα δικά µου Ελληνόπουλα αλητεύουν στις χέρσες αλάνες των παππούδων τους, κυλιούνται οληµερίς στα χώµατα µε ξύλινα σπαθιά, µε σφεντόνες, µε πληγές και γδαρσίµατα στα γόνατα, µε χαρακιές στα καταπόρφυρα µαγουλάκια τους. Τα δικά µου Ελληνόπουλα σαρώνουν τα άγρια ßατόµουρα, ρουφάνε το ταπεινό λαδόψωµο, σµιλεύονται µε του Οδυσσέα τις πονηριές και του Αχιλλέα τις αντρειές στα ποτισµένα από σπιτίσιο τσίπουρο γόνατα των γερόντων.
Ξέρω
κι η Ελλάδα που ζω κι η άλλη που ονειρεύοµαι είναι ολότελα δικές µου.
Επιτρέψτε µου να επιλέξω συνειδητά το όνειρο και να το κάνω εµµονή µου.
Γιατί η Ελλάδα της κουκούλας, της ρεµούλας και της αρπαχτής δεν αντέχεται άλλο.
Και «όσοι ζωντανοί» πριν αφανιστεί του κότινου ο σπόρος , πριν καταθέσει οριστικά ο Δίας τα αστροπελέκια του και πριν κάποια σκουλήκια καταστήσουν την Ήρα ερωµένη της Αφροδίτης , τον Ηρακλή µας ερµαφρόδιτο , τον Λεωνίδα πράκτορα των Περσών, τον Κολοκοτρώνη οµοφυλόφιλο.
Ρίξτε λοιπόν ßόµßες ελληνικής λεßεντιάς, ελληνικής ανθρωπιάς και ελληνικής παιδείας στις καρδιές των παιδιών που θα µας σώσουν.
Δ.Μπαχάς