`Ενας υπέροχος μαραθωνοδρόμος

[inline:mr.jpg]
Εκείνη τη στιγµή ο γυµναστής πυροßόλησε στον αέρα, ο κόσµος αλάλαζε, οι αθλητές ξεχύθηκαν µπροστά. Έπρεπε να φτάσουν στον Αϊ-Γιώργη, δέκα χιλιόµετρα για να πάνε, άλλα τόσα για να γυρίσουν πίσω, να τερµατίσουν στο µόλο.

Εκεί µπροστά, στην εξέδρα των επισήµων, ήταν δεµένη η κορδέλα του τερµατισµού. Οι µαθητές ανέµισαν τα γαλάζια σηµαιάκια. Οι µαθήτριες τα λευκά µαντίλια του χορού τους.

Ο Κηρολίßανος έφυγε σαΐτα πρώτος και χάθηκε στον ορίζοντα. Ο Πέτρος ξεκίνησε επιφυλακτικά, σχεδόν ßάδιζε, γέρνοντας περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο πλάι, και κοίταζε διαρκώς πίσω του. Πολλοί έδειχναν να δυσφορούν µε το θέαµα. Ξεφυσούσαν και χειρονοµούσαν.

Προχωρούσε τώρα µπροστά τους ξυπόλυτος πια, µε τεράστιες δρασκελιές, πλησίαζε το χώρο του τερµατισµού. Τα µάτια ήταν γουρλωµένα αφύσικα, πεταµένα από την Εικόνα υπερπροσπάθεια έξω από τις κόγχες τους, έτρεχε ο ιδρώτας ποτάµι, έµοιαζε έτοιµος να καταρρεύσει, να διαλυθεί, να ßγει η ψυχή από το εξοντωµένο σώµα, το ταλαιπωρηµένο, αλλά µια γλυκιά λάµψη, ένα φως γαλάζιο, είχε περιχυθεί στο πρόσωπό του. Το φαρδύ χαµόγελο λαµποκοπούσε πάνω στα δόντια του που φάνταζαν διπλάσια.

Ο Πέτρος έκοψε θριαµßευτικά την κορδέλα, την τράßηξε µαζί του µε το ένα χέρι, την έσυρε πίσω του, χωρίς να ανακόψει καθόλου το ρυθµό του.