Εθνική ντροπή

Εθνική ντροπή
Ρένα Μπρισιμή-Μακρακή
[inline:mt.jpg]
«Στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές»,λέει ένα λαικό τραγούδι
των αρχών του’60. «Πικρό σαν δηλητήριο/είναι το διαβατήριο» αναφέρει ένα άλλο,
ενώ η φωνή του Καζαντζίδη συμπληρώνει: «Μανούλα,θα φύγω,θα πάω στα ξένα».
Η οικονομική δυσπραγία και τα τραύματα του εμφυλίου οδηγούν μεγάλη μερίδα
Των Ελλήνων στη «λύση» της μετανάστευσης κυρίως στη Δυτική Γερμανία και την
Αυστραλία,όπου ζητούνται εργατικά χέρια.Η χώρα «αιμορραγεί» για το λόγο αυτό
Περισσότερο από μια δεκαετία.Πρόκειται για το μεγαλύτερο κύμα οικονομικής μετανάστευσης που γνώρισε στη νεότερη ιστορία της.Αν προσθέσουμε εδώ και τους
Πολιτικούς πρόσφυγες, που αποτελούν,βεβαίως,ξεχωριστή κατηγορία,πάνω από 1.500.000 άνθρωποι αναζητούν εκείνα τα χρόνια μια πολύ καλύτερη τύχη έξω από
Τα σύνορα.
Και στο εξωτερικό; Η μεγάλη,άγνωστη πόλη προσφέρει όχι μόνο ελπίδες για ευκολότερη εξεύρευση εργασίας,αλλά και ανωνυμία,άμβλυνση του φόβου για τα
Πολιτικά φρονήματα του καθενός.Η Αθήνα διπλασιάζει τον πληθυσμό της,χωρίς
Τις αναγκαίες υποδομές.Η «πόλη της αντιπαροχής» απλώνεται σε κάθε γειτονιά,
Κάθε γωνιά,κάθε ανηφοριά.Η Θεσσαλονίκη αυξάνει επίσης αισθητά τον πληθυσμό
Της.Οι άνδρες της υπαίθρου εισρέουν στα αστικά κέντρα,επιτείνοντας το πρόβλημα
Της αστυφιλίας και σχηματίζοντας,ιδιαίτερα στην Ελλάδα,τα διογκωμένα μεσαία
Στρώματα των πόλεων.Για να στεγαστούν οικοδομούνται πόλεις-τέρατα.Χωρίς
Σχεδιασμό,άναρχα,χωρίς αισθητική τις περισσότερες φορές,χτίζεται κάθε μέτρο
Της Αθήνας.