Δανάη και Περσέας

Δανάη και Περσέας
Σιμωνίδης ο Κείος
[inline:tls.jpg]
Κι ως ο άνεμος κι η θάλασσσα
Φουρτούνιαζε,τα γόνατα της λύθηκαν
Στο ξομπλιαστό σκαφίδι μέσα από το φόβο.
Με υγρά από τα δάκρυα μάγουλα το χέρι της
Έβαλε γύρω από τον Περσέα και του είπε
«Γιε μου,καημό που νιώθω! `Όμως εσύ κοιμάσαι!
Πα στ’άχαρα σανίδια αυτά η μικρούλα σου
Καρδιά γαλήνια υπνώνει.Ξαπλωμένο
Μου λαμπείς στο βαθύ σκοτάδι μέσα
Και στη νυχτιά τη χαλκοκαρφοπλουμιστή
Περνά του ανέμου ο βόγκος κι η άχνη του κυμάτου
Απ’τα μαλλιά σου απάνω,όμως,εσύ,ως πλαγιάζει
Σε πορφυρά στρωσίδια,το γλυκό σου πρόσωπο
Έγνοια καμιά δεν έχεις.Αν φοβόσουν
Τα φοβερά που ολόγυρα μας ζώνουν,
Και στα δικά μου λόγια θα ‘στηνες τα’αυτί σου.
Κοιμού,μωρό μου εσύ,μ’ας κοιμηθεί κι η θάλασσα
Ας κοιμηθεί και το κακό το αβάσταγο
Κι ας στρέψει σε καλό απ’το χέρι σου
Πατέρα Δία! Κι αν μου φύγει τώρα
Ξέθαρρος λόγος για άδικος,συμπάθα με!