Δήλος

Δήλος
Πίνδαρος
Χαίρε,χτίσμα θεικό,
Μυριοαγάπητο εσύ στα παιδιά της Λητώς
Της λαμπροπλέξουδης,
Κόρη της θάλασσας,
Της γης της πλατιάς ασάλευτο θάμα.
Δήλο σε κράζουν εσένα οι θνητοί,
Όμως του Ολύμπου οι Θεοί
Άστρο αλαργόφεγγο πάνω στης γης τη γαλάζια απλωσιά….

Δώθε και κείθε τη σέρναν τα κύματα πρώτα
Και των ανέμων ολούθε οι πνοές.
Μα τη στιγμή που,τρελή από της γέννας τους πόνους,
Πάτησε πάνω της η θυγατέρα του Κοίου
Από τις ρίζες της γης
Τέσσερις τότε φυτρώσανε ολόρθες
Σιδερόποδες κολόνες
Και τα βραχόνησο αυτό στις κορφές τους το στήριξαν.
Κι όταν εκεί πια η θεά λυτρώθηκε,
Ρίχνει το βλέμμα στα θεόμορφα πάνω παιδιά της.