Αφανείς ήρωες στον μακεδονικό άγωνα

[inline:mv.jpg]
Μέσα στον αφιλόξενο βάλτο των Γιαννιτσών ο πόλεμος των Ελληνικών αποσπασμάτων με τους Κομιτατζήδες ήταν ανελέητος. Ο Αποστόλης καθόταν στην καλαμένια καλύβα και έβλεπε με τη σκέψη του μπροστά του το σχολείο του χωριού του, τη δασκάλα, τα παιδιά καθισμένα στα θρανία, το μαύρο πίνακα. Άκουγε τη ζεστή φωνή της δασκάλας του, της κυρίας Ηλέκτρας, που χαμηλόφωνα, (τα καταστανά της μάτια αστράφτοντας από ενθουσιασμό), τους έλεγε: «…Είστε Έλληνες!…να είστε υπερήφανοι!..Η φυλή μας είναι η πιο παλιά, η πιο ένδοξη, η πιο πολιτισμένη, η πιο ποιητική!..»

Ο μικρός Αποστόλης ήταν ο καλύτερος οδηγός του βάλτου για τα ανταρτικά σώματα που έρχονταν από την Ελλάδα. Στα στήθια του φτερούγιζαν συνεχώς τα λόγια της δασκάλας του  και το αδύνατο από τις κακουχίες κορμάκι του ποτέ δεν κάμφθηκε από τις τρομερές αντιξοότητες. Έτσι λευτερώθηκε η Μακεδονία.  Σ’ αυτούς τους δασκάλους οφείλουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε σήμερα. Σ’ αυτούς που τους δονούσε, το Ελληνικό όραμα και το πανανθρώπινο ιδεώδες του  Ελληνισμού. Ήταν όλοι τους μέχρι το τελευταίο ορκισμένοι στην αγάπη και τη λευτεριά της πατρίδος. Η Ηλέκτρα Δράκου τους οιστρηλατούσε και τους εμψύχωνε όλους στο χωριό. Τη μέρα στο σχολειό και το βράδυ με το όπλο στον αγώνα. Και ήταν δεν ήταν είκοσι χρονών. Αυτούς τους δασκάλους είχαν στόχο οι Κομιτατζήδες που όταν τους έπιαναν τους βασάνιζαν και τους  αποκεφάλιζαν, περιφέροντας το τρόπαιό τους στα χωριά, για να ρίξουν το ηθικό των Ελλήνων. Τη  δασκάλα του Γευγελί  Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, τη βασανίσανε με το πιο απάνθρωπο τρόπο και τη σφάξανε σαν κοτόπουλο. Από αυτούς τους δασκάλους προέρχονται οι σημερινοί δάσκαλοι του νεοελληνικού κράτους!!! Οποία ομοιότης… Το ξέρουν άραγε οι δυστυχείς, ή από ενοχή δεν θέλουν να ακούσουν και να μάθουν;
Δημήτρης Δήμου