Απόπειρα για πολιτική συγκρότηση των Επαναστατών (1821)

[inline:se.jpg]
Προκειµένου να εδραιωθεί η επανάσταση, χρειάζονταν, εκτός από πολεµική προσπάθεια, ανεφοδιασµός των ελληνικών στρατευµάτων και πολιτική οργάνωση των περιοχών που απελευθερώνονταν. Παράλληλα, επιτακτική ήταν και η ανάγκη διαχείρισης των εθνικών γαιών ή εθνικών κτηµάτων, δηλαδή των ακίνητων οθωµανικών περιουσιών που είχαν περάσει στον έλεγχο των Ελλήνων. Αυτές τις ανάγκες ανέλαßαν να καλύψουν οι τοπικοί οργανισµοί, δηλαδή πολιτικοί σχηµατισµοί τοπικού χαρακτήρα, ένα είδος τοπικών κυßερνήσεων. Οι περισσότεροι ελέγχονταν από προεστούς, Φαναριώτες και ιεράρχες. Η παρουσία σε αυτούς εκπροσώπων των κατώτερων τάξεων ήταν σπάνια.

Ανάµεσα στα πολλά τέτοια σώµατα που δηµιουργήθηκαν, τα σηµαντικότερα ήταν η Πελοποννησιακή Γερουσία, που συστάθηκε µε πρωτοßουλία Πελοποννήσιων προεστών, δίχως τη συµµετοχή κανενός άλλου φορέα του Αγώνα, η Γερουσία της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος (Δ. Στερεάς Ελλάδας), που είχε επικεφαλής τον έµπειρο Φαναριώτη πολιτικό Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, και ο Άρειος Πάγος, που διοικούσε την Α. Στερεά Ελλάδα και είχε επικεφαλής τον επίσης Φαναριώτη Θεόδωρο Νέγρη.
Η συγκρότηση τοπικών οργανισµών, παρ’ ότι αναµφισßήτητα ßοήθησε στην αντιµετώπιση ορισµένων επειγόντων προßληµάτων, έφερε στην επιφάνεια και διαµάχες. Αυτές κλιµακώθηκαν από το καλοκαίρι του 1821, όταν έφτασε στην Πελοπόννησο ο Δηµήτριος Yψηλάντης, αδερφός του ηγέτη της Φιλικής Εταιρείας Αλ. Yψηλάντη, ως εκπρόσωπός του, για να αναλάßει την ηγεσία του Αγώνα. Τότε, αρκετοί οπλαρχηγοί και Φιλικοί, που κατηγορούσαν τους προεστούς, τους Φαναριώτες και τους ιεράρχες ότι επιχειρούσαν να µονοπωλήσουν τη διαχείριση της εξουσίας, συσπειρώθηκαν γύρω του. Μάλιστα, το καλοκαίρι του 1821, όταν οι προεστοί της Πελοποννήσου αρνήθηκαν να συνεργαστούν µε τον Yψηλάντη, απειλήθηκαν, και µάλιστα δύο φορές, µε σφαγή από εξοργισµένους αγωνιστές. Σώθηκαν τελικά, µόνο χάρη στις παρεµßάσεις του Κολοκοτρώνη